Yeşil Bambu ve Diğer Fantastik Öyküler

Japon Edebiyatından okuduğum kitaplar arasında en sevdiklerimden biriydi. Ama sakin ve bilge Japon kitaplarını haraketli, kasıp kavuran batı edebiyatından ayrı tutmak lazım. Yer yer bu sakinlik  aceleci günümüz insanını sıkıyor. Yer yer güzel bir dinginlik hissi veriyor. Kitap okumayı bu denli sevmemin bir nedeni de kitapta aradığım hazzı alamasam da bana illaki bir şey öğretiyor. En yavan kitap bile insanı bir yönden etkiliyor. İnsana bir şey katıyor. Kitap boyunca duygularım bu şekilde git gel yaşadı. Sevdiğim hikayelerle beraber okurken sıkıldığım hikayelerde oldu. Bazı yerlerde izlediğim anime sahneleri belirdi. Özellikle ilk öykü olan Yeşil Bambu gözümün önünde animeye özgü o çizimlerle belirdi. En çok onu okurken keyif aldım. Fakat belirtmeliyim ki her bir kitap kendi içerisinde bir öğüt barındırıyor. Özellikle krizantem yetiştiren çocukla ilgili hikaye üzerinde baya kafa yordum. Öyküde krizantem yetiştiren iki çocuk konuşur. Biri öyle ustadır ki diğeri merak edip nasıl böylesine usta olduğunu sorar. Cevap basittir. Yaşamak için o çiçekleri dikmeli ve muazzam neticeler almalıdır. Bunun gibi önermeler hala geçerliliğini sürdürmesi açısından çok hoştu. 

Alıntılar:

“Eğer yüreğine güvenmiyorsan, bu dünyada ne tür bir gerçeklik görebilirsin?

Mutsuz biri, başka bir kişi tarafından korunduğunda, ona sempati duyulduğunda, mutlu olmaktan ziyade bastırılmış öfke ve rahatsız hissetme olasılığı daha yüksektir.”

Yalansız bir hayat. Bu cümle zaten bir yalandı. Güzel şeylere güzel, kötü şeylere kötü denir. Bu da bir yalandı. Her şeyden önce güzeli güzel diye çağıran kalbin yalanı olamaz mıydı?